Zbycie gruntów mających status terenów budowalnych jedynie w części nieruchomości powinno zostać opodatkowane proporcjonalnie do udziału powierzchni podlegającej zabudowie.
Zbycie gruntów, które posiadają status terenów budowlanych w momencie dostawy podlega opodatkowaniu stawką 23 proc. VAT na zasadach ogólnych – nie korzysta ono bowiem ze zwolnienia przewidzianego przez ustawodawcę w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zgodnie z którym dostawa terenów niezabudowanych (innych niż tereny budowlane) zwolniona jest z obowiązku uiszczenia podatku VAT. Dodajmy przy tym, że zgodnie z wprowadzoną do wspomnianej ustawy od dnia 1 kwietnia 2013 r. definicją terenów budowalnych za takie nieruchomości należy rozumieć grunty, które zostały przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, lub też w przypadku jego braku, zgodnie z decyzją określającą warunki zabudowy – przypomina Bartosz Antos z portalu www.grunttozysk.pl.
Niestety ustawa o VAT nie daje dyrektyw, według jakich stawek powinna zostać opodatkowana dostawa gruntu, która może podlegać zabudowie (zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego) jedynie w części swojej powierzchni. W takiej sytuacji – co pokazuje wiele orzecznictw sądowych, przykładowo wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 15 kwietnia 2015 roku (sygnatura akt: I SA/Gd 364/15) – powinno dojść do ustalenia wartości gruntu opodatkowanego stawką VAT proporcjonalnie, według udziału powierzchni podlegającej zabudowie w łącznej powierzchni gruntu. WSA zajął stanowisko, zgodnie z którym, gdy dojdzie do sytuacji opisanej powyżej wnoszona aportem nieruchomość gruntowa ma podwójne przeznaczenie – w tej konkretnej sprawie pod zabudowę w postaci elektrowni wiatrowych oraz użytkowanie rolnicze. W konsekwencji fiskus powinien przyjąć, że wniesienie aportem gruntów podlega opodatkowaniu VAT wyłącznie w części, w jakiej nieruchomości te przeznaczone zostaną pod zabudowę zgodną z celami inwestycyjnymi – czyli pod budowę turbin wiatrowych. Natomiast, co się tyczy pozostałej części, czyli tej która zgodnie z treścią planu musi zostać przeznaczona na cele rolnicze, to korzysta ona ze zwolnienia o jakim mowa w przywołanym wcześniej art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług – przypomnijmy: dostawa terenów niezabudowanych (innych niż tereny budowlane) zwolniona jest z obowiązku uiszczenia podatku VAT.
Rozwiązanie zaproponowane przez sąd pozwala, przynajmniej w teorii, na zachowanie równowagi między interesem fiskusa i podatnika oraz sprawiedliwe opodatkowanie rzeczywistego statusu i sposobu eksploatacji gruntów o różnych statusach.